اثر تمرین پیلاتس بر سطوح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز، مالون دی آلدئید و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

هدف از این پژوهش، بررسی اثر هشت هفته تمرین پیلاتس بر سطوح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز، مالون دی آلدئید و ظرفیت آنتی­اکسیدانی تام بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. بدین­منظور، 21 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (با میانگین سنی 30/8±40/36 سال، نمایۀ تودۀ­ بدنی 80/5±39/25 کیلوگرم بر متر مربع و نمرۀ ناتوانی 70/1±67/2)­ به­صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به­مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته) به انجام تمرینات پیلاتس پرداخت­­ و نمونه­های خونی 24 ساعت قبل و 48 ساعت پس از دورۀ تمرین جمع­آوری گردید. داده­ها با استفاده از آزمون تی وابسته و مستقل با سطح معناداری 0.05>p تحلیل شدند. نتایج آزمون تی وابسته نشان می­دهد که در گروه تجربی، سطح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز به­دنبال تمرینات پیلاتس به­شکل معناداری افزایش یافته است (p=0.01)، اما سطوح سرمی مالون دی آلدئید و ظرفیت آنتی­اکسیدانی تام تغییر معناداری را نشان نمی­دهد (مقادیر p به­ترتیب 14/0 و 34/0). همچنین، سطح سرمی مالون دی آلدئید در گروه کنترل افزایش معناداری (p=0.04) و سطح ظرفیت آنتی­اکسیدانی تام کاهش معناداری یافت (p=0.02). علاوه­براین، یافته­های آزمون تی مستقل حاکی از این ­است که سطح سرمی مالون دی آلدئید در گروه کنترل در­مقایسه با گروه تجربی افزایش معناداری داشته است (p=0.03). به­طورکلی، به­نظر می­رسد تمرینات پیلاتس می­تواند عاملی کمک­کننده ­­جهت بهبود عوامل نوروتروفیکی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس باشد. اگر­چه­، این احتمال وجود دارد که این تمرینات­ قادر به بهبود وضعیت اکسایشی ­این بیماران نباشند، اما می­توانند از روند رو­به­گسترش آن جلوگیری نمایند.